Ανθρώποι εντός των τοιχών...

Που έκαμα τούτο το μπλογκ η ιδέα ήταν να γράφω για περιοχές τζιαι ιστορίες τούτου του όμορφου τζιαι παράξενου τόπου που μου έτυχε να με σπείρουν, να βλαστίσω τζιαι να ριζώσω.

Αγαπώ τον τούτο τον τόπο τζιαι θεωρώ τον έναν που τους πιο όμορφους τόπους στο κόσμο, τουλάχιστον ότι έμεινεν “εχτός των τοιχών”. Το ίδιο ισχύει τζιαι για τους ανθρώπους που τον κατοικούσιν. Οι “εκτός των τοιχών” ανθρώποι ακόμα εν παίζουνται. Έχουν μιαν απλότητα τζιαι μιαν σπάνιαν ομορφκιά που εύχουμαι να μεν την χάσουν.

Τα “εντός των τοιχών” όμως αρκέψαν τζιαι φοβίζουν με. Φοούμε τα τερατουργήματα που στο όνομα της καλοπέρασης τζιαι της τάχα μου ανάγκης για στέγαση θωρώ να βλαστούς γυρό μου όπως τις ξιννίττες τον Μάρτη άμα βρέξει καλά. Παραπάνω όμως φοούμε τον τελευταίο τζιαιρό τους αθρώπους που ζουν εντός των τοιχών τζιαι κυρίως το ότι τούτοι οι αθρώποι σπέρνουν τζιαι καλιεργούσιν άλλους αθρώπους.

Αφορμή για τούτο το κείμενο εν η εμπειρία μου με μερικά βλαστάρια μιας που τες καλές γειτονιές της Λευκωσίας. Μιας γειτονιάς με τα σπίθκια των 300ων τζιαι 400ων τετραγωνικών τζιαι τα Άουντι τα Α6 τζιαι τα Λαντ Κρούζερ μες τα πάρκινγκ τους. Μες σε τούτη τη γειτονιά έτυχε τζιαι εχάλασε το Τέρας μου τζιαι σε ένα αδιέξοδο τούτης της γειτονιάς έτυχε τζιαι επάρκαρα το. Τζιαι λόγω της αναβλητικότητας μου τζιαι λλίων δουλειών που μου ετύχαν, συν του ότι εκαταήβρα την να κυκλοφορώ με το ποδήλατο μες τη Λευκωσία, άφηκα το τζιαμε 2-3 βδομάδες.

Το Τέρας για όσους δεν γνωρίζουν έννεν τίποτε το σπέσιαλ. Ήταν ένα Φιαττούι σχεδόν 20ετίας, που τωρά έν επάεενε πάνω που 200 λίρες. Το ράδιο τζιαι τα μεγάφωνα που ήσσιε μέσα ήταν πιο ακριβά. Τα εξαρτήματα του ποηλάτου που είχα μέσα ήταν πιο ακριβά! Ήταν όμως το μέσο με το οποίο εγύριζα τούτον τον υπέροχο τόπο. Επήρε με – τζιαι μένα τζιαι τα πακάζια μου τζιαι τα ποήλατα μου- ΠΑΝΤΟΥ. Είπεν άπειρες φορέ “ήμαρτον” αλλά μετά που λλίη φροντίδα πάλε έπερνε με όπου του εζητούσα. Ήταν πας τα τελευταία του φυσικά αλλά τζιαι πάλε ήταν να με εξυπηρετήσει ακόμα λλίο ώσπου να πάρω την απόφαση να το αντικαταστήσω.

Που λαλείτε...
Άφηκα το μες το αδιέξοδο τζιαι κάθε 4-5 μέρες εσκέφτουμουν πως έπρεπε να το μετακινήσω τζιαι επερνούσα που τζιαμε τζιαι εθωρούσα το αλλά πάντα κάτι ανακάληφκα πως έπρεπε να κάμω τζιαι αμελούσα το. Μαλακία μου, εν μπορώ να πω. Αλλά τούτη η μαλακία μου εν ισοβαρεί με την μαλακία των περιοικούντων σε τζίνη τη γειτονιά.

Τούτα ούλλα ως την περασμένη Παρασκευή.
Πάω στο αδιέξοδο, το Τέρας χασιμιό.
Πάω τζιαμέ που το άφηκα, θωρώ χαμέ γιαλλιά τζιαι κομμάθκια που το φιαττούι.
Γυρίζω τη κκελλέ μου πάνω τζιαι θωρώ το. Επιάν με τα γέλια. Τζιαι εν ήταν νευρικά...
Αφήννω τις εικόνες να πουν την υπόλοιπη ιστορία...

Εθέλαν να του βάλουν πουρλόττο όπως φαίνεται. Ευτυχώς εν εκαταφέραν να αννοίξουν την πεζίνα.
Καλλιώ την αστυνομιά, βουρώ ούλλη μέρα σε CID, πίσω στο Τέρας για αποτυπώματα, ξανά πίσω για να φκάλω φωτογραφίες. Επίεν ούλλη η μέρα. Όσην ώρα ήμουν τζιαμε, 2 άτομα είπαν μου πως την ζημιά εκάμαν την κοπελλούθκια της γειτονιάς. “Όχι πάνω που 15 χρονών” ήταν η κουβέντα του ενός. Ο άλλος είπε μου “Έχουμε μμάθκια τζιαι θωρούμε” “Παραντζιέλλω τους αλλά εν με ακούσιν”. Τούτος έκαμε το λάθος τζιαι έδωκε μου τζιαι το όνομα του. Ο “ντετέκτιβ” της CID αν τζιαι επέμενα εν το έγγραφε μες την κατάθεση μου γιατί “έτσι πράματα εν τα γράφουμε” Τζιαι που τον ερώτησα γιατί εν τα γράφουν είπε μου “Έτσι ένει. Εν τα γράφουμε”. Εφρόντισε όμως να πληροφορήσει την άλλη μέρα την μάμμα μου (που εν γραμμένο πάνω της το Τέρας) πως «Ήβραμεν αποτυπώματα κυρία. Τζιαμέ που εν να ξανακάμουν κάτι τζιαι εν να τους πιάμεν, εν να κατηγορηθούν τζιαι για τούτο” Κάτσε γάρε ψόφα.

Το πρωί είσσιεν μιαν βαρέλλα μες το αδιέξοδο που προφανώς έκρουζαν μέσα ούλλη νύχτα τα άντερα του Φιατ. Που επήα το απόγευμα μαζί με (άλλο) αστυνομικό που το CID για να πιάσει αποτυπώματα, έλοιπεν η βαρέλλα. Φαίνεται πως κάπιοι είδαν την αστυνομία που ήρτε το πρωί τζιαι εφροντίσαν να προστατεύσουν τα βλαστάρκα τους.

Ένιγουέϊ.
Πάω τη νύχτα της Παρασκευής, βρίσκω καμιά 10ρκα ροκόλους 15χρονους συναμένους μες το αδιέξοδο. Η βαρέλλα πάλε τζιαμέ να κρούζει ξύλα.
Ακολούθησε η πιο κάτω συνομιλία:

Ττόππουζος: “Ηνταμπο ρε Λεβέντες, είμαστε καλά?”
Ρόκολος 1: σούζει τη κκελλέ του “Μια χαρά”
Ττόππουζος: “Είσαστε αρτσιάκκιες?”
Ρόκολος 1: σούζει τη κκελλέ του “Ναι”
Ττόππουζος: σε πιο έντονο τόνο “Είσαστε πολλά αρτσιάκκιες?”
Ρόκολος 1: σούζει τη κκελλέ του, λλίο πιο παραξενεμένος “Ναι-Ναι”
Ττόππουζος: σε ελαφρά εκνευρισμένο τόνο “Είσαστε τόσο αρτσιάκκιες που τα σπάζετε ούλλα?”
Ρόκολος 1: ξαφνιασμένος “Τι εννοείς?”
Ττόππουζος: σε φανερά εκνευρισμένο τόνο “Ηνταμπου ρωτάς τι εννοώ ρε μαλακισμένα? Έτο τζιαμέ το τι εννοώ... Το καημένο το Φιαττούι ίνταμπου σας έφταιξε τζιαι εδιαλήσετε το”
Ροκόλοι: Απόλυτη σιωπή
Ττόππουζος: “Γιατί εν μιλάτε ρε? Πείτε μου ήνταμπου σας έφτεξε...”
Ρόκολος 1: σε ύφος ου γαμώτο επιάν μας, πε καμιά μαλακία να γλυτώσουμε “Μα εν τζιεν εμείς που το εκάμαμε”
Ρόκολος 2: σε ύφος είμαι καλό παιδί εγώ εν κάμνω έτσι πράματα “Εν άληθκια που σου λαλεί. Εν τζιεν μόνο εμείς που συναούμαστε δαμέ”
Ττόππουζος: “Εν έσσιεται υπόθεση μαλακισμένα. Εχτός που μπασταρτούθκια είσαστε τζιαι θρασύδειλοι. Επερίμενα πως τουλάχιστον – μιας τζιαι είσαστε τζιαι καμιά 10ρκα – ήταν να μου πουλήσετε τζιαι λλίο τσαμπουκκά. Γαμώ το κέρατο μου έν γίνεται να εδιαλίσαν το φιαττούι έτσι μαλακισμένα. Έφχουμε σας τζιαι που τα 20μου νήσια να σας δω μιαν ημέρα πρώτην είδηση στη τηλεώραση. Τα συγχαρητήρια μου στους γονείς σας για τα βλαστάρκα τους”

Όπως φαίνεται εν τους αρέσαν οι εφτζιές μου. Την άλλη ημέρα που επάεννα δουλειά ήβρα το Φιαττούι πουκουππισμένο τζιαι ότι είσσιε μείνει κρουσμένο μες τη βαρέλλα τους...


Μαλακισμένα που έχουν τα πάντα αλλά εν έσσιει νόημα η ζωή τους τζιαι βρίσκουν τρόπους να νοιώσουν πως ζουν...

Επία εχτές τζιαι επιέρωσα για τον αντικαταστάτη του Τέρατος. Μάχουμε τζιαι να κανονίσω να έρτουν να το σηκώσουν να δω αν θα καταφέρω να φκάλω κανένα 50λιρο...

Σήμερα επιάσαν με τηλέφωνο που το Δήμο Στροβόλου. Ενόχλησε τους η εικόνα του Τέρατος που σε μιαν τόσο καλή γειτονιά με όλες αυτές τις επιχειρήσεις γυρό του. Όταν του ανάφερα πως το πρόβλημα εν αλλού τζιαι πως το Φιαττούι πριν μιαν εφτομά εν ήταν εγκατελειμμένο είπε μου “τούτο εν υπόθεση της αστυνομίας” Είπε μου πως αν θέλω μπορούν να μου το πάρουν τζίνοι για παλλιοσίδερα και να φροντίσουν να με προμηθεύσουν με πιστοποιητικό καταστροφής-ανακύκλωσης ή όπως άλλοσπως το αποκαλούν – μα τι καλοί που είναι. Λαλείς να φροντίσω να βρίσκουν σχεδόν κάθε εφτομα κανένα αυτοκίνητο μες σε τζίνη τη γειτονιά να του φκάλλουν πιστοποιητικό?