Επιστροφή...

Πεντέμησι το πρωί και νοιώθω το ΚΤΕΛ να σταματά... Μέσα στη νύστα μου νοιώθω κόσμο γύρω μου να σηκώνεται και να κατεβαίνει. Κοιτάζω έξω και βλέπω τις κλασσικές Αθηναϊκές πολυκατοικίες... Πρέπει να εφτάσαμε στο Πεδίο του Άρεως... Πετάσσουμε πάνω, μαζέυκω τα πράματα μου, κατεβαίνω τζιαι εγώ, αρπάσσω το σακίδιο μου τζιαι κάθουμε στη στάση του Λεωφορείου να ξυπνίσω λλίο...

Με το πρώτο άνοιγμα των μαθκιών καταλαβαίνω πως έν έσσιει πάρκο απέναντι. Γαμώτο... που εκατέβηκα? Κοιτάζω γυρών μου τζιαι θωρώ το εκκλησάκι στην Αχαρνών στα Κάτω Πατήσια... Η ταπέλλα του δρόμου μου το επιβεβαιώνει... Τέρμα Αχαρνών... Παρπάτα τωρά μαλάκα να μάθεις να ρωτάς τη στάση πριν να κατεβείς...

Ο Παπάζογλου στο i-pod να την θέλει κοντά του το πρωί για να μεν φοάται...

Το Videorama, το κατάστημα με τα κρητικά προϊόντα που φκάλλει έξω πας το πεζοδρόμιο κάσσιες με καραόλους, η εκκλησσιά, το κατάστημα με τα παιχνίθκια... Σε κάποια φάση της ζωής μου εθώρουν τα κάθε μέρα τούτα... Εμίνησκα τζιαμέ κοντά... όταν επερνούσα που δαμέ εβιάζουμουν να πάω έσσω μου, κάποια με επερίμενε, κάποιαν ήθελα να δω... Τωρά εν υπάρχει λόγος... Επροχώρησα με το πάσο μου... Επίαν να με πιαν τα ζουμιά του γαμώτο... Ερουθούνισα τζιαι ετράβησα τζιαι μια βαθκιά αναπνοή τζιαι επίαν κάτω. Έκλαψες αρκετά... κανεί...

Κλώννω μέσα που το δρόμο των αραπάων. Περνώ το γνωστό καντούνι τζιαι αποφεύγω να στρίψω ή να κοιτάξω... Φτάννω στη πλατεία Αμερικής... Μα άδε κύριε μου... εσίραν το σινεμά, τζιαι η Εθνική έγινε Κύπρου... Τα άλλα ούλλα όμως τα ίδια. Νικούν με η περιέργεια τζιαι οι αναμνήσεις... Έπιασα το δρόμο του ξενοδοχείου τζιαι εκατέβηκα προς τα πίσω... Εσάσαν τζιαι εβάψαν τον ΟΤΕ... τζιαι ανάψαν τα φώτα μέσα τζιαι φαίνουνται τα μηχανήματα... Ήντα απλό που ήταν να μετατρέψουν ένα άχαρο ψυχοπλακωτικό κτήριο σε κάτι που σσιέρεσε να το θωρείς... Εν εγίνετουν να εκάμναν τούτη την αλλαγή πριν 3-4 χρόνια? Η Αθήνα συνεχίζει να αλλάσσει, συνεχίζει να ομορφίζει... Μπράβο τους καλάμαρους. Εν γίνεται να παραδειγματιστούμε τζιαι που τούτα που λλόου τους?

Κουμπώ πας τη πόρτα του ΟΤΕ τζιαι θωρώ απέναντι. Σχεδόν εν άλλαξε τίποτε... τα shatter κλειστά τζιαι στο μπαλκόνι σχεδόν όφκερο, όπως το άφηκα με την αναχώρηση που την Αθήνα... Η σκάλα τζιαι ο φλόκκος εν τζιαμέ όμως. Φαντάζουμε την μέσα που τα κλειστά shatter να μαϊρέφκει τζιαι να με περιμένει πότε εν να το αποφασίσω να σηκωστώ που τη σχολή να έρτω σπίτι να φάμε τζιαι να δούμε friends... ή καφέ της Χαράς... ή καμιά κουλτουρέ ή κλασσική ταινία που ανακάλυψα στο videorama... Θκιο τρία δάκρυα εγελάσαν μου... τζιαι μετά ο ποταμός... ήταν να μεν γίνει η αρκή.

Εγύρισα που την άλλη τζιαι επέστρεψα στη πλατεία... Έπιασα το πρώτο λεοφωρείο που επέρασε για να απομακρυνθώ όσο πιο γλίορα γίνεται... Εξαναρουθούνισα τζιαι εσκούπισα τη βούκκα μου... Κανεί κλάμα. Θώρε ομπρός σου... Εφτά η ώρα, ξημερώνει.

Ο Σιδηρόπουλος στο i-pod να σιγοκλαψουρίζει μάγκικα...

Απόψε τόσο μόνος να 'μαι
και συ να λείπεις μακριά
σαν να 'ναι τώρα το θυμάμαι
το τελευταίο όταν μου 'πες έχε γειά

Ητανε τρεις θυμάμαι Απρίλη
κάποια Δευτέρα αλλιώτικη
κι ήτανε κάπου προς το δείλι
όταν δακρύσαμε στο τελευταίο φιλί

Μεγάλωσες μες στα σαλόνια κι έμαθες
στο πάρκο με τα περιστέρια
με τον αλήτη πού 'μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια

Κάποτε κύλαγε το αίμα
μέσα στις φλέβες μας καυτό
τώρα συμβόλαιο με το ψέμα
έχουμε κάνει εσύ εκεί κι εγώ εδώ

Μα αυτή τη νύχτα ώρα μία
όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς
το κάλεσμά μου σαν μια υποψία
μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί

Μεγάλωσες μες στα σαλόνια κι έμαθες
στο πάρκο με τα περιστέρια
με τον αλήτη πού 'μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια