Το πρώτο μας ποδήλατο… Το μέσο έκφρασης των πρώτων τάσεων φυγής από το σπίτι, το μέσο απόδρασης για πρώτη φορά από τα στενά όρια της γειτονιάς! Ο λόγος που πολλοί φάγαμε το πρώτο ξύλο από τους γονείς μας για σοβαρό λόγο…
Κάπου στην εφηβεία το παρατούμε… Μεγαλώνοντας ακόμα λίγο πολλοί επιστρέφουμε σε αυτό: Το άγχος και η μονοτονία της καθημερινότητας δημιουργεί ανάγκες νέων "αποδράσεων". Τι πιο εύκολο και απλό για εκτόνωση από μια σύντομη – ή όχι και τόσο σύντομη – εξόρμηση με ένα mountain bike;
Στην αρχή της εξόρμησης πολλά στη ζωή σου φαντάζουν βουνό. Ξεκινάς την ανάβαση του πραγματικού βουνού και μέχρι να φτάσεις στη κορυφή νοιώθεις ήδη μια αλλαγή. Κάτι οι εικόνες γύρω σου - εντελώς διαφορετικές από αυτές που έχει συνηθίσει το μάτι, κάτι ο σωματικός κόπος που καταλύει την πνευματική κούραση, απρόσμενα μια γενικότερη χαλάρωση πλημμυρίζει το κορμί και το μυαλό σου.
Μπαίνεις στο μονοπάτι και οι αισθήσεις σου δουλεύουν overtime! Έρχεσαι σε άμεση επαφή με τη φύση γύρω σου, εισπνέεις τις μοναδικές μυρωδιές του βουνού, απολαμβάνεις τους ήχους γύρω σου – εντελώς διαφορετικοί από αυτούς της πόλης αρχικά προκαλούν σύγχυση. Στη συνέχεια όμως γίνονται εξαιρετικά αγχολυτικά χαπάκια!
Τελειώνει η εξόρμηση και χωρίς να πλησιάσεις τη καρέκλα του ψυχαναλυτή, τα προβλήματα σου φαντάζουν πιο απλά. Οι μόνες σου έννοιες πλέον είναι να βρεις κάτι να φας, να ξεκουραστείς, και να φροντίσεις για την επόμενη εξόρμηση σου…
Γι' αυτό σας λέω… put some fun between your legs, βγείτε πάνω στο Mountain Bike σας!
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2008
Επιστροφή...
Πεντέμησι το πρωί και νοιώθω το ΚΤΕΛ να σταματά... Μέσα στη νύστα μου νοιώθω κόσμο γύρω μου να σηκώνεται και να κατεβαίνει. Κοιτάζω έξω και βλέπω τις κλασσικές Αθηναϊκές πολυκατοικίες... Πρέπει να εφτάσαμε στο Πεδίο του Άρεως... Πετάσσουμε πάνω, μαζέυκω τα πράματα μου, κατεβαίνω τζιαι εγώ, αρπάσσω το σακίδιο μου τζιαι κάθουμε στη στάση του Λεωφορείου να ξυπνίσω λλίο...
Με το πρώτο άνοιγμα των μαθκιών καταλαβαίνω πως έν έσσιει πάρκο απέναντι. Γαμώτο... που εκατέβηκα? Κοιτάζω γυρών μου τζιαι θωρώ το εκκλησάκι στην Αχαρνών στα Κάτω Πατήσια... Η ταπέλλα του δρόμου μου το επιβεβαιώνει... Τέρμα Αχαρνών... Παρπάτα τωρά μαλάκα να μάθεις να ρωτάς τη στάση πριν να κατεβείς...
Ο Παπάζογλου στο i-pod να την θέλει κοντά του το πρωί για να μεν φοάται...
Το Videorama, το κατάστημα με τα κρητικά προϊόντα που φκάλλει έξω πας το πεζοδρόμιο κάσσιες με καραόλους, η εκκλησσιά, το κατάστημα με τα παιχνίθκια... Σε κάποια φάση της ζωής μου εθώρουν τα κάθε μέρα τούτα... Εμίνησκα τζιαμέ κοντά... όταν επερνούσα που δαμέ εβιάζουμουν να πάω έσσω μου, κάποια με επερίμενε, κάποιαν ήθελα να δω... Τωρά εν υπάρχει λόγος... Επροχώρησα με το πάσο μου... Επίαν να με πιαν τα ζουμιά του γαμώτο... Ερουθούνισα τζιαι ετράβησα τζιαι μια βαθκιά αναπνοή τζιαι επίαν κάτω. Έκλαψες αρκετά... κανεί...
Κλώννω μέσα που το δρόμο των αραπάων. Περνώ το γνωστό καντούνι τζιαι αποφεύγω να στρίψω ή να κοιτάξω... Φτάννω στη πλατεία Αμερικής... Μα άδε κύριε μου... εσίραν το σινεμά, τζιαι η Εθνική έγινε Κύπρου... Τα άλλα ούλλα όμως τα ίδια. Νικούν με η περιέργεια τζιαι οι αναμνήσεις... Έπιασα το δρόμο του ξενοδοχείου τζιαι εκατέβηκα προς τα πίσω... Εσάσαν τζιαι εβάψαν τον ΟΤΕ... τζιαι ανάψαν τα φώτα μέσα τζιαι φαίνουνται τα μηχανήματα... Ήντα απλό που ήταν να μετατρέψουν ένα άχαρο ψυχοπλακωτικό κτήριο σε κάτι που σσιέρεσε να το θωρείς... Εν εγίνετουν να εκάμναν τούτη την αλλαγή πριν 3-4 χρόνια? Η Αθήνα συνεχίζει να αλλάσσει, συνεχίζει να ομορφίζει... Μπράβο τους καλάμαρους. Εν γίνεται να παραδειγματιστούμε τζιαι που τούτα που λλόου τους?
Κουμπώ πας τη πόρτα του ΟΤΕ τζιαι θωρώ απέναντι. Σχεδόν εν άλλαξε τίποτε... τα shatter κλειστά τζιαι στο μπαλκόνι σχεδόν όφκερο, όπως το άφηκα με την αναχώρηση που την Αθήνα... Η σκάλα τζιαι ο φλόκκος εν τζιαμέ όμως. Φαντάζουμε την μέσα που τα κλειστά shatter να μαϊρέφκει τζιαι να με περιμένει πότε εν να το αποφασίσω να σηκωστώ που τη σχολή να έρτω σπίτι να φάμε τζιαι να δούμε friends... ή καφέ της Χαράς... ή καμιά κουλτουρέ ή κλασσική ταινία που ανακάλυψα στο videorama... Θκιο τρία δάκρυα εγελάσαν μου... τζιαι μετά ο ποταμός... ήταν να μεν γίνει η αρκή.
Εγύρισα που την άλλη τζιαι επέστρεψα στη πλατεία... Έπιασα το πρώτο λεοφωρείο που επέρασε για να απομακρυνθώ όσο πιο γλίορα γίνεται... Εξαναρουθούνισα τζιαι εσκούπισα τη βούκκα μου... Κανεί κλάμα. Θώρε ομπρός σου... Εφτά η ώρα, ξημερώνει.
Ο Σιδηρόπουλος στο i-pod να σιγοκλαψουρίζει μάγκικα...
Απόψε τόσο μόνος να 'μαι
και συ να λείπεις μακριά
σαν να 'ναι τώρα το θυμάμαι
το τελευταίο όταν μου 'πες έχε γειά
Ητανε τρεις θυμάμαι Απρίλη
κάποια Δευτέρα αλλιώτικη
κι ήτανε κάπου προς το δείλι
όταν δακρύσαμε στο τελευταίο φιλί
Μεγάλωσες μες στα σαλόνια κι έμαθες
στο πάρκο με τα περιστέρια
με τον αλήτη πού 'μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια
Κάποτε κύλαγε το αίμα
μέσα στις φλέβες μας καυτό
τώρα συμβόλαιο με το ψέμα
έχουμε κάνει εσύ εκεί κι εγώ εδώ
Μα αυτή τη νύχτα ώρα μία
όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς
το κάλεσμά μου σαν μια υποψία
μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί
Μεγάλωσες μες στα σαλόνια κι έμαθες
στο πάρκο με τα περιστέρια
με τον αλήτη πού 'μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια
Με το πρώτο άνοιγμα των μαθκιών καταλαβαίνω πως έν έσσιει πάρκο απέναντι. Γαμώτο... που εκατέβηκα? Κοιτάζω γυρών μου τζιαι θωρώ το εκκλησάκι στην Αχαρνών στα Κάτω Πατήσια... Η ταπέλλα του δρόμου μου το επιβεβαιώνει... Τέρμα Αχαρνών... Παρπάτα τωρά μαλάκα να μάθεις να ρωτάς τη στάση πριν να κατεβείς...
Ο Παπάζογλου στο i-pod να την θέλει κοντά του το πρωί για να μεν φοάται...
Το Videorama, το κατάστημα με τα κρητικά προϊόντα που φκάλλει έξω πας το πεζοδρόμιο κάσσιες με καραόλους, η εκκλησσιά, το κατάστημα με τα παιχνίθκια... Σε κάποια φάση της ζωής μου εθώρουν τα κάθε μέρα τούτα... Εμίνησκα τζιαμέ κοντά... όταν επερνούσα που δαμέ εβιάζουμουν να πάω έσσω μου, κάποια με επερίμενε, κάποιαν ήθελα να δω... Τωρά εν υπάρχει λόγος... Επροχώρησα με το πάσο μου... Επίαν να με πιαν τα ζουμιά του γαμώτο... Ερουθούνισα τζιαι ετράβησα τζιαι μια βαθκιά αναπνοή τζιαι επίαν κάτω. Έκλαψες αρκετά... κανεί...
Κλώννω μέσα που το δρόμο των αραπάων. Περνώ το γνωστό καντούνι τζιαι αποφεύγω να στρίψω ή να κοιτάξω... Φτάννω στη πλατεία Αμερικής... Μα άδε κύριε μου... εσίραν το σινεμά, τζιαι η Εθνική έγινε Κύπρου... Τα άλλα ούλλα όμως τα ίδια. Νικούν με η περιέργεια τζιαι οι αναμνήσεις... Έπιασα το δρόμο του ξενοδοχείου τζιαι εκατέβηκα προς τα πίσω... Εσάσαν τζιαι εβάψαν τον ΟΤΕ... τζιαι ανάψαν τα φώτα μέσα τζιαι φαίνουνται τα μηχανήματα... Ήντα απλό που ήταν να μετατρέψουν ένα άχαρο ψυχοπλακωτικό κτήριο σε κάτι που σσιέρεσε να το θωρείς... Εν εγίνετουν να εκάμναν τούτη την αλλαγή πριν 3-4 χρόνια? Η Αθήνα συνεχίζει να αλλάσσει, συνεχίζει να ομορφίζει... Μπράβο τους καλάμαρους. Εν γίνεται να παραδειγματιστούμε τζιαι που τούτα που λλόου τους?
Κουμπώ πας τη πόρτα του ΟΤΕ τζιαι θωρώ απέναντι. Σχεδόν εν άλλαξε τίποτε... τα shatter κλειστά τζιαι στο μπαλκόνι σχεδόν όφκερο, όπως το άφηκα με την αναχώρηση που την Αθήνα... Η σκάλα τζιαι ο φλόκκος εν τζιαμέ όμως. Φαντάζουμε την μέσα που τα κλειστά shatter να μαϊρέφκει τζιαι να με περιμένει πότε εν να το αποφασίσω να σηκωστώ που τη σχολή να έρτω σπίτι να φάμε τζιαι να δούμε friends... ή καφέ της Χαράς... ή καμιά κουλτουρέ ή κλασσική ταινία που ανακάλυψα στο videorama... Θκιο τρία δάκρυα εγελάσαν μου... τζιαι μετά ο ποταμός... ήταν να μεν γίνει η αρκή.
Εγύρισα που την άλλη τζιαι επέστρεψα στη πλατεία... Έπιασα το πρώτο λεοφωρείο που επέρασε για να απομακρυνθώ όσο πιο γλίορα γίνεται... Εξαναρουθούνισα τζιαι εσκούπισα τη βούκκα μου... Κανεί κλάμα. Θώρε ομπρός σου... Εφτά η ώρα, ξημερώνει.
Ο Σιδηρόπουλος στο i-pod να σιγοκλαψουρίζει μάγκικα...
Απόψε τόσο μόνος να 'μαι
και συ να λείπεις μακριά
σαν να 'ναι τώρα το θυμάμαι
το τελευταίο όταν μου 'πες έχε γειά
Ητανε τρεις θυμάμαι Απρίλη
κάποια Δευτέρα αλλιώτικη
κι ήτανε κάπου προς το δείλι
όταν δακρύσαμε στο τελευταίο φιλί
Μεγάλωσες μες στα σαλόνια κι έμαθες
στο πάρκο με τα περιστέρια
με τον αλήτη πού 'μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια
Κάποτε κύλαγε το αίμα
μέσα στις φλέβες μας καυτό
τώρα συμβόλαιο με το ψέμα
έχουμε κάνει εσύ εκεί κι εγώ εδώ
Μα αυτή τη νύχτα ώρα μία
όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς
το κάλεσμά μου σαν μια υποψία
μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί
Μεγάλωσες μες στα σαλόνια κι έμαθες
στο πάρκο με τα περιστέρια
με τον αλήτη πού 'μπλεξες τι γύρευες
αφρόψαρο στα φουσκονέρια
Τρίτη 29 Ιουλίου 2008
...κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ
μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι
μ' ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
Σ' ένα ποτήρι με φυτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι
μ' ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
Σ' ένα ποτήρι με φυτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ' το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
Πέμπτη 22 Μαΐου 2008
Ερώτημα Ευροβιζιόν
Εισαγάγαμε στη Κύπρο ούλλες τις Λευκορωσίδες καλλιτέχνιδες τζιαι εξάγουμεν τους δικές μας για να καλύψουν τις ανάγκες τους;
Τετάρτη 21 Μαΐου 2008
λλιο πιο τζιεί...
Σήουρα ούλλους μας επέρασε που το νου μας, έστω τζιαι για λλιο...
Η μεγάλη περιπέτεια, η φυγή, η απομόνοση, η επιβίωση μες τη φύση με τους κανόνες της φύσης - όπως ήταν κάποτε τζιαι όπως θα έπρεπε να ένει...
Πολλά καλό...
Εθκιάβασα τζιαι άκουσα για αρκετούς που το εκάμαν...
Οι παραπάνω μας θέλουμε αλλά κολώννουμε ή εν το κάμνουμε να ξεκολλήσουμε που την άνεση μας...
Respect σε τζίηνους που το επιχειρούν...
Η μεγάλη περιπέτεια, η φυγή, η απομόνοση, η επιβίωση μες τη φύση με τους κανόνες της φύσης - όπως ήταν κάποτε τζιαι όπως θα έπρεπε να ένει...
Πολλά καλό...
Εθκιάβασα τζιαι άκουσα για αρκετούς που το εκάμαν...
Οι παραπάνω μας θέλουμε αλλά κολώννουμε ή εν το κάμνουμε να ξεκολλήσουμε που την άνεση μας...
Respect σε τζίηνους που το επιχειρούν...
Παρασκευή 16 Μαΐου 2008
Τηλεφωνικές αλλαξοκολιές...
Έσσιει 2-2,5 χρόνια που πιάννω τουλάχιστον 3-4 τηλεφωνήματα την εφτομά τζιαι θέλουν το Γ. Στες πολλές φορές που με επιάσαν έκοψε το ο νους μου πως πρέπει τούτος ο άθρωπος να έσσιει το αντίστοιχο αριθμό με το δικό μου στην Areeba (δηλαδή αντί 99-123456, 96-123456).
Ερώτησα έναν που τούτους που με επιάναν τζιαι πραγματικά έτσι ήταν οπότε έμαθα τζιαι όποιος με έπιαννε τηλέφωνο ελάλουν τους να τον πιάσουν στο 96-123456... Ο μέσος κόσμος που με έπιαννε εκαταλάβαινε τη διαφορά. Είσσιε τζιαι κόσμο που εξανάπιαννε... Είσσιε τζιαι μια τέλλεια αχάπαρη που πρέπει να με έπιασε 6-7 φορές συνεχόμενες παρόλο που της το εξηγούσα. Όταν την έπιασα η ώρα 2 το πρωί τζιαι εγύρεψα της εγώ το Γ. πρέπει να εκατάλαβε τη διαφορά του 96 που το 99. Έπιασα τον τζιαι τον ίδιο μια φορά τηλέφωνο τζιαι είπα του για τη κατάσταση αλλα εν εβελτιώθηκε τίποτε...
Ένιγουεϊς (που λαλούν και στα χωριά) που τα πολλά τηλεφωνήματα που έπιαννα τζιαι που τα πράματα που μου ελαλούσαν ώσπου να καταλάβουν ινταμπου τους ελάλουν έμαθα τζιαι λεπτομέρειες για τούτο το κουμπάρο:
Εργασιακά: Ήντα δουλλιά κάμνει, ήντα σπέσσιαλ πράματα έσσιει η επιχείρηση του, πόσα χρεώννει το μήνα κλπ
Κοινωνικά: Που πίννει το καφέ του και τι καφέ πίννει, που φκαίννει κ.α.
Τις πιο συγκλονιστικές λεπτομέρειες όμως έμαθα τες που τα μηνύματα που έπιαννα για λλόου του καταλάθος: Εξεκινήσαν που ξιτημασσιές μια νύχτα τζιαι μετά (την ίδια νύχτα) σε κλάψομουννίαση που μια γκόμενα που πρέπει να εβασάνιζε. Που τη σύγχυση της εν εκατάλαβε το μύνημα που τις έστειλα για να σάσει τον αριθμό που τα έστελλε. Εσυνέχισαν μετά που λλίο τζιαιρό σε ερωτόλογα (εν ξέρω αν ήταν η ίδια η γκόμενα) τζιαι το κορυφαίο ήταν ένα πρωί που ήρτε το μήνυμα "Πρέπει να εξίασα το ένα μου το σκουλαρίτζι τζιαμέ, Γαμώτο. Καλημέρα". H υπόθεση είχε αρχίσει να έχει ενδιαφέρον και οι εικασίες να δίνουν και να παίρνουν. Τελικά με κάτι παρέες εκαταλήξαμε πως ο κουμπάρος πρέπει να εξενογάμαν.
Ένιγουεϊς 2: Τωρά πριν λλίο έπιασα μια νέα πληροφορία. Ο κουμπάρος πουλά το διαμέρισμα του. Οπότε ή αγγάστρωσε τη γκόμενα τζιαι εγόρασε σπίτι ή εχώρισε τον η γεναίκα τζιαι πουλούν τα ούλλα...
to be continued...
Ερώτησα έναν που τούτους που με επιάναν τζιαι πραγματικά έτσι ήταν οπότε έμαθα τζιαι όποιος με έπιαννε τηλέφωνο ελάλουν τους να τον πιάσουν στο 96-123456... Ο μέσος κόσμος που με έπιαννε εκαταλάβαινε τη διαφορά. Είσσιε τζιαι κόσμο που εξανάπιαννε... Είσσιε τζιαι μια τέλλεια αχάπαρη που πρέπει να με έπιασε 6-7 φορές συνεχόμενες παρόλο που της το εξηγούσα. Όταν την έπιασα η ώρα 2 το πρωί τζιαι εγύρεψα της εγώ το Γ. πρέπει να εκατάλαβε τη διαφορά του 96 που το 99. Έπιασα τον τζιαι τον ίδιο μια φορά τηλέφωνο τζιαι είπα του για τη κατάσταση αλλα εν εβελτιώθηκε τίποτε...
Ένιγουεϊς (που λαλούν και στα χωριά) που τα πολλά τηλεφωνήματα που έπιαννα τζιαι που τα πράματα που μου ελαλούσαν ώσπου να καταλάβουν ινταμπου τους ελάλουν έμαθα τζιαι λεπτομέρειες για τούτο το κουμπάρο:
Εργασιακά: Ήντα δουλλιά κάμνει, ήντα σπέσσιαλ πράματα έσσιει η επιχείρηση του, πόσα χρεώννει το μήνα κλπ
Κοινωνικά: Που πίννει το καφέ του και τι καφέ πίννει, που φκαίννει κ.α.
Τις πιο συγκλονιστικές λεπτομέρειες όμως έμαθα τες που τα μηνύματα που έπιαννα για λλόου του καταλάθος: Εξεκινήσαν που ξιτημασσιές μια νύχτα τζιαι μετά (την ίδια νύχτα) σε κλάψομουννίαση που μια γκόμενα που πρέπει να εβασάνιζε. Που τη σύγχυση της εν εκατάλαβε το μύνημα που τις έστειλα για να σάσει τον αριθμό που τα έστελλε. Εσυνέχισαν μετά που λλίο τζιαιρό σε ερωτόλογα (εν ξέρω αν ήταν η ίδια η γκόμενα) τζιαι το κορυφαίο ήταν ένα πρωί που ήρτε το μήνυμα "Πρέπει να εξίασα το ένα μου το σκουλαρίτζι τζιαμέ, Γαμώτο. Καλημέρα". H υπόθεση είχε αρχίσει να έχει ενδιαφέρον και οι εικασίες να δίνουν και να παίρνουν. Τελικά με κάτι παρέες εκαταλήξαμε πως ο κουμπάρος πρέπει να εξενογάμαν.
Ένιγουεϊς 2: Τωρά πριν λλίο έπιασα μια νέα πληροφορία. Ο κουμπάρος πουλά το διαμέρισμα του. Οπότε ή αγγάστρωσε τη γκόμενα τζιαι εγόρασε σπίτι ή εχώρισε τον η γεναίκα τζιαι πουλούν τα ούλλα...
to be continued...
Παρασκευή 11 Απριλίου 2008
another brick in the wall...
Έρκετε ποδά ο Τταλάτ για περίπατο στη Λήδρας τζιαι δηλώνει συναισθηματικούς λόγους σαν δικαιολογία της επίσκεψης. Τρώει παγωτό στον Ηράκλη, φιλά μωρά, αγοράζει σε cd Θεοδωράκη, ρεμπέτικα τζιαι το The Wall των Pink Floyd. Κάμνει δηλώσεις απόλυτα ειρηνικές τζιαι δεσμέυκετε για λύση. Τζι'όμως για τα κανάλια τούτο εν 2η είδηση.
1η είδηση?
Επλινίσκαν τις σημαδούρες στα Κοτσηινα τζιαι τα Μέσα Μαζικής Εξαγρίωσης επαρουσιάσαν το σαν 3η εισβολή τζιαι εμιλούσαν για προκλήσεις τζιαι για τη "χρονική στιγμή που επιλέγηκε να γίνει τούτη η κίνηση που τον κατοχικό στρατό".
Τζιαι ρωτώ...
Ποιός εν που προκαλεί ποιόν τζιαι ποιά αλήθκια εν η πρόκληση?
1η είδηση?
Επλινίσκαν τις σημαδούρες στα Κοτσηινα τζιαι τα Μέσα Μαζικής Εξαγρίωσης επαρουσιάσαν το σαν 3η εισβολή τζιαι εμιλούσαν για προκλήσεις τζιαι για τη "χρονική στιγμή που επιλέγηκε να γίνει τούτη η κίνηση που τον κατοχικό στρατό".
Τζιαι ρωτώ...
Ποιός εν που προκαλεί ποιόν τζιαι ποιά αλήθκια εν η πρόκληση?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)