Βαλεντίνη Αναστασίου: μια θαρραλέα γυναίκα από το Πραστειό
Της Sevgul Uludag, εφημερίδα Πολίτης, 30/8/2009
Η πρώτη μου θερμοφόρα είχε τη μορφή της Florence Nightingale? Η μητέρα μου τη γέμιζε με ζεστό νερό τις κρύες βραδιές για να διατηρεί τα πόδια μου ζεστά και απολάμβανα τη ζεστασιά κάτω από τα πόδια μου καθώς η μητέρα μου έλεγε ιστορίες της θρυλικής νοσοκόμας Florence Nightingale? Πιθανώς ήταν ένα τέχνασμά της για να με βοηθήσει να κοιμηθώ? Ενώ άκουγα τις ιστορίες της Florence Nightingale και τα πόδια μου ζεσταίνονταν, αποκοιμόμουν με τη σκέψη ότι υπάρχουν καλοί άνθρωποι στον κόσμο που βοηθούσαν όσους ήταν άρρωστοι? Η μητέρα μού μάθαινε ποιήματα που μιλούσαν για άστεγα παιδιά, παιδιά χωρίς μια σκεπή πάνω από το κεφάλι τους, παιδιά χωρίς φαγητό, και με μάθαινε να είμαι ευγνώμων με τα λίγα που είχαμε. Αυτά ήταν τα πρώτα μου μαθήματα για την ανθρωπιά στην ηλικία των 6-7 χρονών? Μου μάθαινε να μην αγγίζω ποτέ αυτά που δεν μου ανήκαν, να μην παίρνω ποτέ κάτι εκτός αν μου το πρόσφεραν, μου δίδασκε τα σωστά και τα λάθη από μικρή ηλικία? Ακόμα και στο σπίτι της αδελφής μου, δεν άνοιγα το ψυγείο για να δω τι υπήρχε μέσα και δεν έπαιρνα τίποτε εκτός αν αυτή μου το πρόσφερε?
Είχαμε ένα σπίτι με έναν όμορφο κήπο, γάτες, μια τηλεόραση, ένα ράδιο, ένα παλιό αυτοκίνητο Φολκσβάγκεν και πολλή αγάπη! Η μητέρα μου μεγάλωσε πολύ φτωχή και εργαζόταν όλη της τη ζωή για να κάνει ευτυχισμένη την οικογένειά της? Χαμογελούσε στα λουλούδια που άνθιζαν, στη μικρή σαύρα στο παράθυρο, στους γάτους που τριγυρνούσαν στον κήπο, στα πουλιά που έρχονταν και κελαηδούσαν, και πάντοτε γέμιζε ένα κουβά με νερό για όλα τα ζώα να έρθουν και να πιουν σε όλη τη διάρκεια του χρόνου? Μάζευε πάντα κάθε απόγευμα το καλοκαίρι γιασεμί, και περνούσε λουλούδια σε κλωστή για να τα δώσει σε φίλους και συγγενείς ? ένα κομμάτι της καρδιάς της ήταν σε όλα τα πράγματα που έκανε, όλα τα γεύματα που μαγείρευε και όλες τις μάλλινες μπλούζες που μου έπλεκε?
Μεγάλωσα μαθαίνοντας να χαμογελώ κάθε βράδυ στα αστέρια διότι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου έδειξε, να βλέπω τη βροχή και να χαμογελώ, να βλέπω τα λουλούδια και να χαμογελώ, να βλέπω την ομορφιά και να χαμογελώ, εκτιμώντας το γεγονός ότι μπορώ να τα απολαμβάνω όλα, διότι έτσι με δίδαξε: Να βλέπω τη ζωή με ένα μεγάλο χαμόγελο που να βγαίνει από την καρδιά μου!
Μου έμαθε ότι το χαμόγελο βγαίνει από την καρδιά, από την ευχαρίστηση για αυτά που έχεις, την εκτίμηση για τα μικρότερα πράγματα στη ζωή, από το να μην είσαι άπληστος, να μην αρπάζεις αυτά που δεν σου ανήκαν αλλά να μαθαίνεις να εκτιμάς το γεγονός ότι είμαστε ζωντανοί, υγιείς, ότι έχουμε φαγητό να φάμε, έχουμε αγάπη στο σπίτι μας? Το χαμόγελο δεν είχε τίποτε να κάνει με το τέντωμα των χειλιών μας και το φανέρωμα των δοντιών μας, έπρεπε να ξεκινήσει από την καρδιά σου και να καλύψει όλο το πρόσωπό σου, φωτίζοντας τα μάτια σου και όλα γύρω σου? Το χαμόγελο είναι η θετική ενέργεια που προσφέρεις σε όλους τους ανθρώπους και τα φυτά και τα ζώα γύρω σου? Το χαμόγελο είναι το μυστικό της ζωής: Είναι μια έμφυτη ικανότητα, μια μορφή καλοσύνης και ευγένειας που πρόσφερες, διότι εσύ η ίδια έχεις προσφερθεί το πολύτιμο πράγμα που ονομάζεται ζωή!
Όταν γνώρισα τη Βαλεντίνη Αναστασίου είχε ένα μεγάλο χαμόγελο, όπως η μητέρα μου! Το χαμόγελό της έβγαινε από την καρδιά της και έλαμπε γεμάτη θετική ενέργεια. Αυτή η συνταξιούχος καθηγήτρια νοσηλευτικής είχε σπουδάσει στην Αγγλία και τον Καναδά και αποφάσισε να μην πάει για να συνεχίσει τις σπουδές της όταν ο πόλεμος κτύπησε την Κύπρο το 1974, διότι η πατρίδα της την είχε ανάγκη? Εκείνες τις τρομερές μέρες του πολέμου, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, εργαζόταν στο τμήμα πρώτων βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας φροντίζοντας έναν Έλληνα στρατιώτη του οποίου και τα δύο χέρια είχαν ακρωτηριαστεί από τους ώμους, ή προσπαθώντας να σώσει έναν νεαρό Κύπριο στρατιώτη που πέθανε στα χέρια της, χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς να ξέρει ποιος ήταν? Έπρεπε να γράψει ένα σημείωμα για να βάλει στο στήθος του με τη λέξη «'Αγνωστος?», αφού είχε ψάξει μάταια σε όλες τις τσέπες του για να βρει μια ταυτότητα? Αυτή η γυναίκα από το Πραστειό είχε μια τόσο μεγάλη καρδιά που όταν επισκέφτηκε το σπίτι της το 2003 και είδε το πεντάχρονο αγοράκι τής οικογένειας από την Τουρκία που ζούσε στο σπίτι της, που είχε δύο υπολείμματα στη θέση των χεριών του, βοήθησε να αλλάξει η ζωή του φροντίζοντας να βρεθεί θεραπεία γιΆ αυτό. Το αγόρι είχε καεί σε φωτιά όταν ήταν δύο χρονών, είχε χειρουργηθεί ανεπιτυχώς και στα δύο χέρια στην Τουρκία και στο βόρειο μέρος της Κύπρου: Δεν είχε χέρια, δεν είχε δάκτυλα, έτσι δεν μπορούσε καν να πάει στην τουαλέτα μόνος του, δεν μπορούσε να κρατήσει ένα κουτάλι ή πιρούνι για να φάει το φαγητό του, δεν θα μπορούσε να κρατήσει μολύβι όταν και αν πήγαινε στο σχολείο? Η Βαλεντίνη είχε μια τόσο θαρραλέα καρδιά που πήγε σε ιδιωτικό νοσοκομείο, μίλησε με γιατρούς που θα μπορούσαν να χειρουργήσουν δωρεάν τα χέρια του παιδιού, εφόσον πληρώνονταν τα έξοδα του νοσοκομείου: Έγραψε επιστολές και μάζεψε τα λεφτά στο λογαριασμό του νοσοκομείου για να χειρουργηθεί το παιδί που ονομάζεται Ege (Αιγαίο). Εφόσον ήταν από την Τουρκία και δεν μπορούσαν να περάσουν το οδόφραγμα, πήρε ειδική άδεια για το παιδί και έναν από τους γονείς του για να επισκεφτούν το ιδιωτικό νοσοκομείο, τους παρέλαβε από το οδόφραγμα Λήδρα Πάλας και τους πήρε η ίδια στο νοσοκομείο? Μετά από 9ωρη επέμβαση, τελικά, ο Ege, το παιδί με τα υπέροχα ξανθά μαλλιά και τα καταγάλανα μάτια, είχε αποκτήσει πέντε δάκτυλα στο ένα χέρι. Είχε έρθει στο νοσοκομείο χωρίς χέρια και τώρα έφευγε με ένα χέρι με 5 ολόκληρα δάκτυλα που θα του άλλαζαν ολόκληρή του τη ζωή! Θα άρχιζε να τρώει μόνος του, να κρατά μολύβι στο σχολείο, να κάνει πράγματα που πριν δεν μπορούσε? Η Βαλεντίνη ήταν η Florence Nightingale μας που είχε δει το παιδί ως παιδί και όχι ως «παιδί εποίκου», ως έναν άνθρωπο χωρίς χέρια και είδε ότι δεν θα μπορούσε να έχει μέλλον χωρίς χέρια? Στις 17 Αυγούστου 2009, επισκεφτήκαμε το σπίτι της στο Πραστειό και είδα πώς την αγκάλιασε ο Ege και πως την αγκάλιασε η μητέρα του με όλη της την καρδιά, εκτιμώντας αυτή τη σύγχρονη Florence Nightingale του Πραστειού?
Προσπαθούμε να μαζέψουμε χρήματα μαζί με τη Βαλεντίνη, για την επέμβαση στο άλλο χέρι του Ege ? οι γιατροί, της είπαν, μπορούν να του δημιουργήσουν τρία δάκτυλα έτσι τώρα πρέπει να συγκεντρωθούμε για να δώσουμε μια καλύτερη ευκαιρία στο αγόρι?
Η Βαλεντίνη, στην επιστροφή από το Πραστειό στη Λευκωσία, μου θύμισε τις ιστορίες της Florence Nightingale που μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν παιδί, την πρώτη μου θερμοφόρα και ένιωσα ζεστασιά μέσα μου, ξέροντας ότι υπάρχει ανθρωπιά στο νησί αυτό, ανθρωπιά με χαμόγελο: Βαλεντίνη Αναστασίου? Απόψε θα ευχαριστήσω τα αστέρια που είχα την ευκαιρία να τη γνωρίσω και να νιώσω το μεγάλο της χαμόγελο, ένα χαμόγελο όπως της μητέρας μου, ένα χαμόγελο που αγκαλιάζει την ανθρωπότητα άσχετα με εθνικότητα?
*caramel_cy@yahoo.com
Μάμμα είσαι πολλά σπουδαίος άθρωπος...
