Όλα -μού λένε- ο άνθρωπος μπορεί να τα αντέξει,
τον πόνο και τη μοναξιά, αρκεί να το πιστέψει.
Ο χρόνος φέρνει λησμονιά και τις πληγές μας κλείνει,
μα τη δική μου την πληγή αγιάτρευτη αφήνει.
Μα εγώ έχω χρόνια να τη δω, χρόνια να της μιλήσω,
κι όμως δε μπόρεσα ποτέ τη σκέψη της να σβήσω.
Ποτέ μου δε μιλώ γι' αυτή, ποτέ μου δε ρωτάω,
μα στ' όνειρό μου έρχεται κι απότομα ξυπνάω.
Όλα -μού λένε- ο άνθρωπος μπορεί να τα νικήσει,
ακόμα και στο θάνατο να πάει και να γυρίσει.
Αν όπως λένε ο καιρός τη μνήμη ξεθωριάζει,
γιατί ο δικός της λογισμός τις νύχτες μ' αγκαλιάζει;
